Toprağında bir ağaç var artık… Anla onu! Neye ihtiyacı varsa onlarla yaklaş ona. İhtiyacı varken senin ışığına; emeğin değsin dallarına.

Ebkem bir aşkı taşıyacaklar dillerinin ucunda. Birbirlerinin sesinden duymayacakları sözler biriktirecekler. Geleceği, geçmişe koyacaklar…

Kırmızı bir ruju vardı mesela. Nefret ederdim kırmızıdan. Bir de ruj yani… “Ayy bu ne anne yaa, sürme şunu.” derdim. Şarkı söyleyerek toz alırken “Sen biraz büyü de görürüm ben seni.” derdi o da…

Her zaman sende var olacağını; onda var kalacağını düşündüklerin… Sahi, neredeler onlar şimdi ya da sen neresindesin o hayatların?

“Kadın dediğin…” diye başlayan cümleler vardır ya hani,ben pek haz etmem o cümlelerden. Bir kalıba sığdırılamaz kadın. Her kalıp sığ kalır.

“Beni hiç anlamıyorsun!” dedi. “Nasıl düşünür onu anlamadığımı?” derken… Birden anımsadım. Ben, bunları ona hiç anlatmadım ki!

Her insanın, aynalarını kırdığı karanlık bir odası vardır, içinde bir yerlerde! Kimi zaman kaçtığı, kimi zaman sığındığı… Saklandığında kimseler bulamasın diye adresi gizlide tutulan bir odacık…

Üç seferde alınır kahve cezveden… İlki köpüğü, İkincisi lezzeti, üçüncüsü sohbeti için… İyidir benim elimin ayarı. Köpüğü de lezzeti de şaşmaz. Peki ya sohbeti? “Yalnızlığı sever kahve!” derler ama